Možda se sećate reportaže o Batki, koju smo vam nedavno preneli. Sada iz pera i fotoaparata Predraga Božina dolazi i nastavak te priče.
Neka naselja mogu da se ponose svojom bogatom istorijom, a neka svojim utvrđenjima. Neka odolevaju i vremenu i ljudima, dok neka pokleknu pred svojom sudbinom i bivaju izbrisana sa svih karti ovog sveta i nestanu u zaboravu.
Ova je priča, skup delimičnih podataka o jednom takvom naselju, koje je nekada postojalo i kojeg su palile Osmanlije. Priča datira iz vremena kada je Vojvodinom tekla ONA reka, reka koja je imala meandre, predivne, kao što ga danas ima Uvac. Kada je Tisa tekla svojim tokom i kada su ljudi znali živeti pored nje i poštovati je.
Kroz Vojvodinu protiče jedna divna reka, koja je nekada delila kraljevstvo od carstva, a danas deli Bačku i Banat, koja je do 18. veka imala svoje meandre. Da, to je reka Tisa, a ovo je priča o jednom od njenih meandara – Batki.
Dok sam pisao tekst „Batka – skriveni dragulj Vojvodine“ naišao sam na neke detalje koji su me zatekli, onako bez reči. Detalji koji me nisu ostavili ravnodušnim, a zaslužuju da se ne zaborave. Bar ne od strane nas koji smo odrasli uz ovu vojvođansku lepoticu.
Naravno, put me je odveo u Sentu, do istorijskog arhiva. Ko će mi više znati reći nego oni?! Batka je ipak bila i ostala senćanski ponos.
Prostorija sa spremljenim beleškama, knjigama i kartama iz davnih vremena. Nasmejana lica i prijateljski doček pojačali su mi želju da saznam što višE. „Evo, ovi papiri, pa možda još ova mapa, a i ove beleške su zanimljive. A knjige? Evo i one su spremne“. Uz veliku pomoć traženi materijal se gomilao, a u stvari, sve se svodilo na jedno.
Na jedno prostranstvo, koje se nalazilo južno od Sente, ka Adi. Sa tadašnje desne obale Tise, a zbog omanje teritorije nazivalo se Mala Batka, dok se leve strane, zbog velikog prostranstva, nazivalo Velika Batka. Nalazila se između naselja Padej i Ostojićevo.
Batka je oduvek pripadala Senti, gradu na severu Bačke, i pod njenim okriljem se pojavljuju i prvi pisani podaci.
Već davne, 1308. godine se spominje naselje pod imenom Batka. Međutim, pošto nema pouzdanih podataka, nije poznato gde se ono tačno nalazilo. Istorijski izvori iz 1521. i 1522. godine, iz doba Turske najezde, spominju Batku uz Sentu. Sasvim je sigurno, tvrde neki istoričari, da se na tom prostoru i ranije nalazilo naselje. Najverovatnije je da se i podaci o naselju iz 1308. odnose baš na ovo područje.
Po podacima iz 1482. ovo područje je pripalo porodici Sentgroti (mađ. Szentgròti), tačnije Janošu Sentgrotiju, koji ga je nasledio od porodice Beregsoi (mađ. Beregszòi).
U 15. veku, u knjigama Lajoša II, kralja Ugarske, Hrvatske i Bohemije, iz 1525. u službi utvrđenja Batka (castrum), na platnom spisku bila su navedena prezimena Žoldoš, Konjović, Bodo, Šoš, Brančić… Prezimena koja se i u 21. veku susreću u Senti i okolini.
Istorijska 1526. godina- Sulejman I dobija Mohačku bitku, a Osmanlije nešto kasnije zauzimaju veći deo Ugarske i Hrvatske. U povratku, posle bitke, Sentu i okolna naselja zadesila je strašna sudbina.
Strašnu sudbinu ovih krajeva, opisao je Kemal-pašin sin:
„Te, 1526. godine izbrisani su Szenta, Bahka (Batka), Perlek (Perlez – sa desne strane reke Tise, u blizini Bečeja), Peszir (Pesir) i Kaniha (Kanjiža) sa lica zemlje… Zlom neprijatelju smo seme satrli, nevernike mačem osvete zdrobili, od povađenih očiju i srca iz sluga smo se gozbili. Naše ruke i šake smo napunili blagom, toliko, da se svakom našem konjaniku, sve žudnje i nade ispuniše. Pošto ni žive duše nismo ostavili u životu, i domove bezbožnika sravnili sa zemljom, pobedonosno i trijumfalno, u zdravlju i bogatstvu, krenuli smo na povratak kući. Sultan je sa vojskom pravovernika prešao Dunav, kod Petrovaradinske tvrđave…“
Ostali su spaljeni domovi, a veći deo stanovnika ovih krajeva Turci su ubili, deo odveli u ropstvo. Ispred smrti i ropstva, spasao se samo onaj koji je uspeo blagovremeno da se sakrije pred najezdom u močvare i ševar.
Najverovatnije je, da je između 29. septembra 1526. (kada su Osmanlije uništile vojsku grada Segedina) i 3. oktobra 1526. (kada su stajali pred Petrovaradinom), i Batka delila sudbinu Sente i okolnih mesta i bila uništena od strane Osmanlija. Po pisanjima iz 16. veka, navode se u okolini Sente i neka srpska sela (1649.), među kojima je i Batka. Na turskoj mapi iz 1699. javlja se ime Batka kao naselje sa crkvom, a ispod nje je ucrtana Bessir bara (današnji atar – Pesir). U mapama iz 1720-1730 se ispod Sente nalaze Batka, Bessir, Mol… I ovde se polako gubi trag Batki, malom naselju koje je odolevalo nekoliko stoleća.
U mapama iz 1738. godine na području Batke se nalazi osmatračnica, dok se na kasnijim mapama Aquit-Bauera nalaze ucrtane livade. Godine 1871. u katastru je obeležena kao zemljište podobno za poljoprivredu, dok se po vojnoj karti na teritoriji Sente, u jednoj krivini reke Tise naspram Ostojićeva, nalazi šuma. U periodu od 1855. do 1856. godine presečeni su i meandri Tise, a korito reke je ispravljeno.
Međutim, bilo je u tom periodu i onih koje je ovaj prostor interesovao…
Ceo tekst možete pročitati ovde.
Izvor: Iz mog ugla- P. Božin
27. novembar 2024.