Evroatlantske strukture Zapada (NATO pakt kao vojno krilo i Evropska unija kao političko krilo), posebno „duboka država“ u Sjedinjenim Američkim Državama i „briselska birokratija“ Zapadne Evrope, besomučno su više od 25 godina preko svojih vojnih i političkih institucija, obaveštajnih agentura, multinacionalnih korporacija, sudova, medija, lobističkih grupa, nevladinih organizacija, kvazinaučne i kvazikulturne elite, „komadali“ jugoslovensku i srpsku državnost i „drali kožu s leđa“ srpskom narodu.
Srbi su od strane zapadnih imperijalista optuženi za raspad Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije i građanski rat (1991–1995), optuženi su za pohod na kosovsko-metohijske Albance i time su zapravo sami krivi za to što je NATO pakt sa „Oslobodilačkom vojskom Kosova“ izvršio agresiju na Saveznu Republiku Jugoslaviju (1998–1999). U zapadnoj javnosti je stvoren utisak da je proterivanje Srba iz Republike Srpske Krajine, zapadnih i centralnih delova Bosne i Hercegovine, Sarajeva, Kosova i Metohije bilo humanitarna intervencija, tada često nazivana „reakcijom međunarodne zajednice protiv Slobodana Miloševića“.
U ratovima protiv srpskog naroda devedesetih godina 20. veka, dakle, sve je bilo dozvoljeno. Kreatori razbijanja Jugoslavije, i spolja i iznutra, nisu se štedeli da što više kritikuju srpski narod kako bi u svojoj javnosti stvorili sliku da je u borbi protiv Srba legitimno biti lažov, prevarant i podlac. Jer i kada se naknadno saznalo za laži, prevare i podlosti u novom imperijalnom pohodu na pravoslavnu Evropu – na prostoru srpskih zemalja i Jugoslavije – u društvima Zapada nije bilo gotovo nikakve reakcije.
Ratovi protiv srpskog naroda devedesetih bili su prava bizarnost, činjenice su izvrtane i pervertovane da bi se ostvario cilj razbijanja dve Jugoslavije i okupacije srpskih zemalja od strane evroatlantske alijanse, zapadnih činovnika i multinacionalnih korporacija. Semjuel Hantington u knjizi
Sukob civilizacija (Podgorica–Banjaluka, 2000) piše da su Srbi u ratovima devedesetih imali veliki nedostatak – bili su deo pravoslavne civilizacije. Prema Hantingtonu, vojna i ekonomska navala na srpski narod devedesetih bio je pohod zapadne civilizacije na pravoslavnu civilizaciju. To, dakle, tvrdi američki strateg.
Na gotovo direktan način to u svojim memoarima pod naslovom
Veleposlanikova priča: Sjedinjene Američke Države i Vatikan u svjetskoj politici (Zagreb, 1997) potvrđuje bivši američki ambasador u Vatikanu, Tomas Patrik Milejdi. On tvrdi da je Vatikan krajem 1991. godine sa Nemačkom, Austrijom i Italijom bio na čelu talasa za priznavanje secesije Slovenije i Hrvatske od Jugoslavije. Priznavanje secesije znači u tom slučaju ništa drugo do razbijanje države.
Sveta stolica je samo ostala dosledna politici rušenja srpske i jugoslovenske državnosti. Vatikan je s nelagodom gledao na teritorijalno proširenje Kraljevine Srbije u Balkanskim ratovima (1912–1913), radio je na tome da Austro-Ugarska zbriše Kraljevinu Srbiju (1914–1918), delovao je da spreči jugoslovensko ujedinjenje posle Prvog svetskog rata (1918), zalagao se za razbijanje Kraljevine Jugoslavije (1941), prednjačio je u razgradnji socijalističke Jugoslavije i vojnom kažnjavanju Srba (1991– 1995), podržao je namere da se ukine Republika Srpska (2005), podržao je secesiju Crne Gore iz zajedničke države sa Srbijom (2006).
Miloš Ković mi je pričao o stavu Žarka Vidovića da su za disciplinovanje pravoslavnih Srba zaduženi susedni narodi koji nose „panonski rimokatolicizam“: Hrvati, Mađari i Nemci. Ković ima argumente kada tvrdi da su Hrvati u građanskom ratu u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini (1991–1995) bili u krstaškom pohodu protiv Srba. Vidovićevo i Kovićevo mišljenje o prihvaćenim zaduženjima i krstaškim pohodima bih potkrepio time da su Italijani (pod kojim god identitetom, u kom god vremenu) kroz „mediteranski rimokatolicizam“ dobili takvo zaduženje za susedne i mentalitetski bliske pravoslavne Grke na Siciliji i južnoj Italiji. Naime, istorijske grčke, a potom pravoslavne zemlje Sicilija i južna Italija, pokatoličene su od 11. do 15. Veka, a umesto grčkog dobile su latinski identitet.
No, kako su izgledale pripreme za krstaški pohod Hrvata protiv Srba početkom devedesetih godina 20. veka? Kontraobaveštajna služba Jugoslovenske narodne armije je u oktobru 1990. godine snimila monstruozne stavove penzionisanog general-pukovnika Martina Špegelja, hrvatskog šoviniste odmetnutog od jugoslovenske vojske u planera hrvatskih paravojnih formacija. Špegelj je tada pored ostalog rekao da jugoslovenske vojnike na karaulama treba zarobiti, a albanskim regrutima u vojsci dati bojevu municiju, pa izdati direktivu i s njom u vezi „ubijati ekstreme. Na licu mjesta! Na ulici, u sred kruga kasarne, bilo gdje drugdje, samo pištolj i u stomak“, „to neće biti rat, to će biti građanski rat u kome nema milosti ni prema kome. Ni prema ženi, ni prema djeci. U stan, jednostavno – bombe u porodični stan“. Zatim, „Knin ćemo riješiti na taj način što ćemo pokasapiti. U to imamo i međunarodno priznanje za to, onda ćemo ih pokasapiti. Pogotovo sad kad je i ova kurva pobijedio u Srbiji, Milošević. Da. Sad [su] nam Amerikanci, drugi dan od kad je on pobijedio, ponudili svu pomoć. A do tada su sve špekulisali… Bi, ne bi. Kažu sad ovako, hiljadu komada transportera oklopnih, ovakvih, onakvih automobila.. Šta ja znam… Za sto tisuća vojnika kompletno naoružanje besplatno“.
Hrvatske paravojne formacije do zuba su se naoružale švercom oružja iz Mađarske i naravno, udarile su na srpski narod. Ratni ministar policije Republike Hrvatske Josip Boljkovac o tome 2009. godine kaže: „Tada, 1991. godine, prvi su napadnuti Srbi, napadnuta je Jugoslavija, a ne Hrvatska! Gojko Šušak, Branimir Glavaš i Vice Vukojević protivtenkovskim oružjem, ‘armburstima’ su napali Borovo selo da bi isprovocirali rat. Iz istog razloga srušen je i most u Osijeku“.
Pošto su izvršile agresiju na srpski narod i Jugoslovensku narodnu armiju, hrvatske snage su prebacile agresiju u Bosnu i Hercegovinu. Hrvatska vojska je prešla reku Savu i 24–25. marta 1992. godine zajedno sa muslimanskim paravojnim formacijama ubili su više od sedamdeset Srba u selu Sijekovac kod Bosanskog Broda čime je građanski rat iz Hrvatske prenet u Bosnu i Hercegovinu. Prema rečima Zorana Čegara, zamenika komandanta specijalne policije bosansko-hercegovačkih separatista, Srbi nisu pucali snajperima iz hotela „Holidej in“ u sarajevsku masu u proleće 1992. godine, već su to radile muslimanske paravojno-kriminalne grupe kako bi sejale strah, a prst krivice bio uperen u Srbe. Hrvatski i muslimanski separatisti su prema modelu saradnje naci-ustaša i islamskih ekstremista iz Drugog svetskog rata napravili istovetan plan da eliminišu Srbe zapadno od reke Drine.
U oba slučaja, i u Hrvatskoj i u Bosni i Hercegovini, izvršena je agresija na Jugoslaviju. Stoga je srpski narod u Krajini, Slavoniji, Baranji i Zapadnom Sremu u maju i junu 1991. godine odlučio da ostane deo Jugoslavije. Kao odgovor na hrvatski secesionizam stvorena je Republika Srpska Krajina. Takođe, kao odgovor na muslimansko-hrvatski secesionizam u Bosni i Hercegovini stvorena je Republika srpskog naroda Bosne i Hercegovine (ubrzo preimenovana u Republiku Srpsku) koja se u januaru 1992. godine takođe opredelila za ostanak u Jugoslaviji. U obe novostvorene republike Srbi su odlučili da, zajedno sa Republikom Srbijom i Republikom Crnom Gorom, očuvaju državnost Jugoslavije.
Pošto su spoljni razbijači Jugoslavije u maju 1992. godine priznali secesiju Slovenije, Hrvatske i Bosne i Hercegovine, preko prijema tih republika u socijalističkim granicama u Ujedinjene nacije, Republika Srbija i Republika Crna Gora su bile primorane da 27. aprila 1992. godine formiraju Saveznu Republiku Jugoslaviju. Time je status Republike Srpske Krajine i Republike Srpske trebalo da bude rešavan u novom kontekstu odnosno kako su zapadni planeri nemetnuli: u granicama Hrvatske i Bosne i Hercegovine.
Iz svedočenja Tomasa Patrika Milejdija, sa lica mesta, uočavamo da Vatikan kao centar rimokatoličkog sveta 1991. godine predvodi kampanju za razbijanje Jugoslavije, zajedno sa Nemačkom, Austrijom i Italijom. Pritom, hrvatske paravojne formacije se u to vreme naoružavaju preko Mađarske. Rukopis rimokatoličke solidarnosti, posebno panonske, je izričit, a osnova za novi krstaški pohod Hrvata postavljena. Milejdi još kaže da je Vatikan krajem 1991. godine dao rok od mesec dana Sjedinjenim Američkim Državama, Velikoj Britaniji, Francuskoj i drugima da priznaju secesiju Slovenije i Hrvatske. Pritom, Milejdi ne pominje ništa o onom što je govorio Martin Špegelj da su Amerikanci hrvatskim separatistima krajem 1990. godine obećali oružanu pomoć za razbijanje Jugoslavije. Ili Milejdiju to nije bilo poznato ili je prećutao. U svakom slučaju, obećana pomoć stizala je u sve višim talasima, a krunisana je cunamijem: NATO bombardovanjem Republike Srpske (1994–1995) i američkim bombardovanjem Republike Srpske Krajine tokom hrvatske akcije etničkog čišćenja „Oluja“ (1995).
Već na samom početku krize uočavamo da je reč o istinskom udruženom zločinačkom poduhvatu zapadne civilizacije protiv Jugoslavije u kojem su nosioci dva stuba: sa rimokatoličke strane Vatikan, a sa protestantske strane Sjedinjene Američke Države. Jugoslavija je u to vreme lider nesvrstanog sveta kog čini većina čovečanstva i igra isključivo mirotvornu ulogu. Nasuprot mirotvornoj politici Jugoslavije, na jugoslovenskom tlu spolja i iznutra posejan je rat. Nasuprot namerama zapadne civilizacije da razbije Jugoslaviju, međunarodno priznatu državu slobodarskog karaktera, srpski narod je kao izričiti tvorac jugoslovenske države uradio jedino što je mogao – da se na početku grupiše oko očuvanja državnosti Jugoslavije koja je 1918. godine najpre stvorena žrtvom srpskog vojnika, snagom srpskog oružja i talentom srpske diplomatije.
Međutim, žrtva je odmah proglašena za agresora. Srbi su kao čuvari državnosti postali krivci, za primer svima koji pokušaju da se odupru „novom svetskom poretku“. Ispervertovane su činjenice o Jugoslaviji i njenim narodima, secesionisti su proglašavani za slobodare uprkos tome što su svoju ideologiju crpeli iz nacističke prošlosti ustaša i es-es divizija. Širom Zapada su nicale nove „povijesti Bosne“ i nove „povijesti Kosova“, a Ričard Holbruk je u kaznene ekspedicije na Balkan stizao čitajući knjige Noela Malkolma. Istovetan je set fotografija koji čine njegova slika u avionu s knjigom Noela Malkolma i izuvanje cipela u terorističkom leglu „Oslobodilačke vojske Kosova“.
Naravno, svo izvrgavanje ruglu istinitih događaja nastavljeno je i tokom rata na Kosovu i Metohiji (1998–1999). CIA je uvek bila spremna da olako nađe simbol za svoj suludi ubilački pohod protiv srpskog naroda i Jugoslavije. Narativ o sarajevskoj pijaci Markale (1995) prerastao je u narativ o Račku (1999) iako međunarodni eksperti, vojni i civilni, nisu mogli da potvrde da su Srbi na tim mestima počinili ratne zločine. Račak je iskorišćen kao povod za agresiju NATO pakta na Saveznu Republiku Jugoslaviju, a američki predsednik Bil Klinton je u obrazloženju agresije kazao da se njom sprečava da se ponovi sukob kakav je bio onaj svetski započet u Sarajevu 1914. godine kada je Gavrilo Princip na Vidovdan ubio austrougarskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda, pristiglog tada da demonstrira silu protiv Kraljevine Srbije.
S tim u vezi, da li se neko danas uopšte seća da je početak građanskog rata u Jugoslaviji datiran na noć između 27. i 28. juna 1991. godine kada je Teritorijalna odbrana Slovenije napala Jugoslovensku narodnu armiju? Dakle, državnost Jugoslavije je tada napadnuta, ne slučajno, na Vidovdan. Slovenački separatisti su to učinili da bi i na taj način Jugoslovensku narodnu armiju, tada sastavljenu od pripadnika svih naroda i narodnosti, prikazali kao srpskog agresora.
Ostaće naravno zabeleženo da su Srbi prvi pružili otpor „novom svetskom poretku“ poznatom kasnije kao „globalizacija“ iza koje se krije zapadni vojni i ekonomski imperijalizam izgrađen na lažima, prevarama i podlostima. Savremeni kreatori „novog svetskog poretka“ su napustili taj pojam jer su uočili – doduše kasno – da je i Adolf Hitler svoj model isto nazivao „novim svetskim poretkom“.
Proći će još neko vreme da šire budu spoznate činjenice o slobodarskom otporu srpskog naroda tokom devedesetih godina 20. veka. Medijski moguli, zajedno sa svojim saveznicima – militarističkim egzekutorima i ekonomskim hitmenima – još uvek kontrolišu znatan deo globalnog prostora. Ali prilike u svetu više nisu iste kao pre tridesetak ili dvadesetak godina. Diktiranje uslova života i smrti od strane planera zapadne civilizacije više nije moguće kako je donedavno bilo.
U novom kontekstu će nam za neko vreme, koje ne mora da bude daleko, stići prilika za novo okupljanje srpskog naroda. Ali da bismo tu priliku iskoristili, moramo već sada da radimo na kompetentnom planiranju budućeg ujedinjenja Republike Srbije, Republike Srpske i Crne Gore kao sadašnjih i istorijskih država srpskog naroda. A ukoliko makedonski narod želi sa nama, dobrodošao je da o tome kaže svoju reč u Republici Makedoniji.
Related
