Tribina „Vojvoda Petar Bojović – junak i stradalnik“, održana je u sredu, 28. novembra, u klubu „Tribina mladih“ Kulturnog centra Novog Sada. Autor i predavač bio je msr Srđan Graovac, istoričar.
Petar Bojović je bio srpski i jugoslovenski vojvoda, jedan od najvećih vojskovođa Prvog svetskog rata i srpske ratne istorije. Rođen je 1858. godine u selu Miševići kod Nove Varoši, od oca Peruta i majke Radmile. Imao je četvoricu braće i sestru i živeli su u veoma skromnim uslovima. Godine 1867. porodica se preselila u Srbiju, u okolinu Ivanjice.
– Osnovnu školu završio je u Ivanjici, a prvi razred gimnazije u Užicu. Školovanje je želeo da nastavi u Beogradu. Usled nedostatka novca i živeći u teškim uslovima, kao izbeglica, obratio se Ministarstvu prosvete tražeći stipendiju, ali je nije dobio jer mu tadašnji ministar Stojan Novaković nije izašao u susret – objasnio je Graovac i dodao da mu je pomoć pružio ađutant kneza Mihaila, potpukovnik Kosta Janković, kod koga je i živeo za vreme školovanja i dobijao hranu, stan i džeparac.
Po završetku gimnazije, opredelio se za vojnički poziv. Upisao je artiljeriju u Vojnoj školi u Beogradu u 12. klasi, bez prijemnog ispita, kao prvi na listi. Učestvovao je u srpsko-turskim ratovima, tokom kojih je bio u Štabu Vrhovne komande.
Posle srpsko-bugarskog rata, postao je vodnik konjice, a zatim je 1891. položio ispit i dobio čin kapetana. Istovremeno je postavljen za vršioca dužnosti načelnika Štaba Moravske divizije u Nišu, gde je ostao pet godina.
U Prvom balkanskom ratu Bojović je bio načelnik Štaba Prve armije od oktobra 1912. Istakao se u bitkama kod Kumanova i Bitolja, posle kojih je dobio čin generala. U Drugom balkanskom ratu bio je načelnik Štaba Prve armije koja je odnela pobedu u bici na Bregalnici, a posle rata bio je komandant trupa Novih oblasti na Kosovu i u Makedoniji.
Učestvovao je u završnim operacijama Cerske bitke, a po oslobađanju Šapca, sa ovom jedinicom forsirao je, početkom septembra, Savu i prodro u Srem, gde je ranjen. Od novembra 1914. do novembra 1915. zbog Trojne ofanzive postao je komandant trupa Novih oblasti. Kada je doneta odluka da se trupe povlače ka Albaniji, u decembru 1915. promovisan je u načelnika Vrhovne komande.
Za ratne zasluge u proboju Solunskog fronta, 13. septembra 1918. dobio je čin vojvode. Posle rata komandovao je Prvom armijskom oblašću do decembra 1920. Imenovan je za načelnika Glavnog generalštaba Vojske Kraljevine SHS u martu 1921, a naredne godine penzionisan u čin vojvode.
Vraćen je u službu 1941. i postavljen za vrhovnog inspektora celokupne vojne sile Jugoslavije. Tokom Aprilskog rata imenovan je za pomoćnika vrhovnog komandanta jugoslovenske vojske mladog kralja Petra Drugog, a posle kapitulacije vojske bio je u kućnom pritvoru u Beogradu sve do kraja rata. Po oslobođenju Beograda, uhapsila ga je OZNA. U pritvoru je mučen, pa zatim pušten. Ubrzo je preminuo, 19. januara 1945.
