Tribina “KOČA POPOVIĆ – GROF KOMUNISTIČKE JUGOSLAVIJE” 26. jula u Klubu “Tribina mladih”

Tribina “KOČA POPOVIĆ – GROF KOMUNISTIČKE JUGOSLAVIJE” biće održana u četvrtak, 26. jula u 19 časova u Klubu “Tribina mladih” Kulturnog centra Novog Sada. Autor i predavač je msr Ognjen Karanović, istoričar. „…Sa Titom sam se razišao kad sam zaključio da je on beznadežan zarobljenik marksističko-lenjinističke škole. Laknulo mu je kad se pomirio s Rusima. Video sam da Tito nije više isti, onaj iz prvih godina rata, i da je postao žrtva vlastitog kulta i oreola. Godine i ideologija učinile su svoje… Moja generacija je predugo bila na vlasti, sa masom grešaka i promašaja, koji su uglavnom bili uslovljeni ideološkim opredeljenjem. Bilo bi bolje da je i Tito ranije otišao sa političke scene. To bi bilo bolje i za njega i za Jugoslaviju…“, izjavio je svojevremeno Konstantin Koča Popović, posle Tita, možda i najprepoznatljivija ličnost komunističkog pokreta i revolucionarno-oslobodilačkog rata u Jugoslaviji u XX veku. Književnik, poeta, filosof, nadrealista i osnivač „beogradske nadrealističke grupe, neustrašivi revolucionar, komunista, partizanski general, diplomata, rukovodilac u socijalističkoj Jugoslaviji, „bonvivan“, hedonista… sve ove osobine sjedinjene su u nesvakidašnjoj biografiji čoveka koji nije imao status „najvoljenijeg partijskog druga“ u širim slojevima javnosti srpske nacionalne zajednice (taj „položaj“ suvereno je pripadao Aleksandru Rankoviću), ali su istovremeno karakteristike ličnosti o kojoj navedena javnost i danas ima gotovo jednoglasan blagonaklon stav. Koča Popović je tvrdio da njegov karakterni profil pripada „zapadnoevropskom kulturološkom krugu“  i duhovnoj vertikali, te da je „…budućnost jugoslovenstva uvek u vezi sa demokratskom evolucijom ove heterogene zajednice koja je, uprkos golemim razlikama, povezana egzistencijalnim zajedničkim interesima. U takvom, demokratskom jugoslovenstvu koje podrazumeva ispomaganje i toleranciju, vidim jedinu alternativu zatvaranju i samoubilačkom nacionalističkom razračunavanju. Što se mene tiče, ljudi i narodi koji žive na ovom geopolitičkom prostoru mogu jedino tako da se uključe u savremenu, evropsku i svetsku civilizaciju…“. Nije Koča bio jedini komunistički starešina koji je „pod stare dane dobio naknadnu pamet“, a sigurno, jedan „sorbonski đak“, prijatelj Andrea Bretona ili Robera Desnosa, nije mogao iskreno verovati da je put „demokratske evolucije“ jednog „heterogenog društva“ i njegove transformacije u „savremenu, slobodnu evropsku zajednicu“, uslovljen prethodnom izgradnjom totalitarnog sistema u kome „caruje“ „revolucionarna pravda“,  koja prema Đilasovim rečima, nikada neće prestati… Da li je legendarni Koča bio „simbol velike zablude“ ili istinski nacionalni pregalac, pokušaćemo, makar i delimično, da otkrijemo u okviru razgovora na “Tribini mladih” Kulturnog centra Novog Sada.