Dokumentarna izložba „Jakov Ignjatović, književnik srpski: život i delo“ povodom jubileja – 130 godina od smrti ovog velikog književnika 30. oktobra u KCNS

Dokumentarna izložba „Jakov Ignjatović, srpski književnik: život i delo“ povodom jubileja 130 godina od smrti našeg velikog književnika Jakova Ignjatovića biće realizovana u klubu „Tribina mladih“ Kulturnog centra Novog Sada od 30. oktobra i trajaće do 06. novembra 2019. godine.        Izložba „Jakov Ignjatović, književnik srpski: život i delo“ je realizovana povodom jubileja 130 godina od smrti književnika, u okviru ciklusa „Jubileji – znameniti datumi“. Kulturni centar Novog Sada je izložbu realizvao u saradnji sa Bibliotekom Matice srpske, Rukopisnim odeljenjem Matice srpske, Galerijom Matice srpske, Srpskom akademijom nauka i umetnosti i Muzejom grada Novog Sada. Jakov Ignjatović je rođen u Sentandreji. Potiče iz ugledne i stare građanske porodice koja je dala veći broj činovnika i javnih radnika. Ignjatovići su se 1690. pod Čarnojevićem doselili iz Prizrena u Sentandreju. Ignjatovićevi su bili ponosni na svoje prizrensko poreklo. Bili su jedna od najbrojnijih porodica u Sentandreji. Od predaka najpoznatiji i najistaknutiji bio je Jakovov deda Simeun Sima Ignjatović, ugledni trgovac. Zajedno sa najbližim prijateljima je 1741. godine podigao ikonostas u Preobraženjskoj crkvi, najpoznatijoj od sedam sentandrejskih crkava i potom bio njen dugogodišnji tutor. Roditelji su mu bili Jakov, trgovac, i Ana, rođena Jakovljević Ljubović, poreklom iz Divosela u Lici. Jakov je bio poslednje, deveto dete svojih roditelja. U braku koji je trajao nepunih 14 godina dobili su devetoro dece, pet sinova i četiri kćeri. Od njih je posle Anine rane smrti, ostalo u životu samo troje: kći Ekaterina i sinovi Stefan i Jakov. Rano ostaje bez roditelja, pa su ga školovali tutori. U Sentandreji je završio osnovnu školu i prvi razred gimnazije. Pohađao je gimnaziju na nemačkom, mađarskom i latinskom jeziku. Na Peštanskom univerzitetu učio je filozofiju, a potom je studirao prava. Tu je živeo pod nadzorom brata od strica, Sime Ignjatovića, velikog beležnika grada Budima. U njegovoj kući je od kraja 1837. do polovine 1838. stanovao u istoj sobi sa Simom Milutinovićem Sarajlijom, koji će na njega izvršiti veliki utucaj u pogledu književnog stvaralaštva. U periodu od 1838. od 1839. godine Milovan Vidaković mu je bio privatni učitelj. 1845. godine napušta studije i odlazi u husare u Kečkemet. Kao husar diplomira prava. Kratko vreme je bio advokat u Sentandreji. 1848. godine je bio poslanik na Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima gde je izabran za člana Glavnog odbora Vojvodine. Posle razlaza sa vođstvom Srpskog pokreta, u Novom Sadu postaje sekretar Petra Čarnojevića, komesara mađarske vlade. Tokom pregovora u Sremskim Karlovcima bio je uhapšen i izveden pred Vojni sud. U zatvoru je proveo šest nedelja. Posle je do kraja 1848. uređivao list Vestnik u Sremskim Karlovcima, i u njemu sa potpisom Ognjanović objavio je niz političkih članaka. Po izbijanju Mađarske revolucije 1848. godine, uzima učešće na strani Mađara protiv Beča, zbog čega je, posle mađarske kapitulacije, morao da prebegne u Beograd. Do početka juna 1849. godine u Beogradu je jedan od urednika i saradnik zvaničnih Srbskih novina. U jesen 1849. godine prelazi u Pančevo, a početkom 1850. u Peštu da bi mu se od 1851. do 1853. godine izgubio svaki trag. Pojavljuje se posle tri godine i od tada vidno učestvuje u javnom životu vojvođanskih Srba. 1853. godine vraća se u Peštu. Bavio se advokaturom u Sentandreji i bio je urednik Letopisa Matice srpske (1854-1856). U periodu 1858-1859. godine bio je narodni sekretar u Karlovcima. 1861. godine postaje Veliki beležnik u Novom Sadu kad je gradonačelnik bio Svetozar Miletić, a podbeležnik Jovan Jovanović Zmaj. Od 1862. do 1863. godine uređivao je sa Đorđem Rajkovićem i Đorđem Natoševićem u Novom Sadu list Putnik. U zajedničkoj političkoj borbi sa Mađarima protiv Beča koju je predvodila Narodna stranka Svetozara Miletića, Ignjatović je aktivno učestvovao. U tom periodu je 1861. i 1864. dva puta biran za poslanika. Kad je Narodna stranka napustila Mađare, Ignjatović, suprotno ogromnoj većini Srba u Vojvodini, ostaje pobornik srpsko-mađarskog sporazuma. On je zastupao bezuslovno srpsko-mađarsko prijateljstvo. Zbog toga je napadan kao mađaron i bio je prinuđen da živi odvojeno od srpskog društva, sve do smrti. Taj njegov politički stav je loše uticao na njegovu književnu reputaciju. U periodu od 1863. do 1879. živeo je u Dalju, baveći se ekonomijom, advokaturom i književnošću. Svoju privatnu biblioteku zaveštao je Srpskoj čitaonici u Dalju. Potom, nakon izvesnog perioda koji je proveo u Temišvaru gde je uređivao Temišvarski glasnik, skrasio se sasvim u Novom Sadu. Za roman Uveo listak (1878) i Stari i novi majstori (1883) dobio je nagradu Matice srpske.

1888. godine odlikovan je ordenom sv. Save III reda. Iste godine je izabran za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije.

Jakov Ignjatović se dva puta ženio. Prvi put u Pirošu, 1861. godine sa Ankom Feherovom, sa kojom se posle dve godine rastavio. Drugi put sa Hristinom Nenadović, s kojom je u Dalju imao sina Vladimira. Od 1879. do smrti živeo je u Novom Sadu kao književnik i novinar. U periodu od 1879. do 1882. godine izdavao je i uređivao Nedeljni list.  Umro je u Novom Sadu juna 1889. godine uoči Ivandana, gde je i sahranjen na Uspenskom groblju.